من خواستار جام می از دست دلبَرم‏

‏‏این راز با که گویم وَ این غم کُجٰا بَرم‏

‏‏جان باختم بحسرت دیدار روی دوست‏          ‏پروانه، دور شمعم و اِسپند آذرم‏

‏‏پَرپر شدم ز دوری او کُنج این قفس‏               ‏این دام باز گیر تا که معلق زنان پرم‏

‏‏این خِرقۀ ملوّث و سجّادۀ ریا‏              ‏آیا شود که بر در میخانه بر دَرم‏

‏‏گر از سَبوی عشق دهد یار جُرعه ای‏          ‏مستانه جان ز خرقۀ هستی درآورم‏

‏‏پیرم ولی بگوشۀ چشمی، جوان شوم‏

‏‏لطفی! که از سراچۀ آفاق بگذرم‏​